Zaryzykuję powtórzenie wstępno-akapitowych elukubracji, ale… Są tacy autorzy, których nawracające i zachwytu pełne polecanie przez persony z kręgów społecznościowych w końcu kruszy mur. Peany na rzecz prozy W.G. Sebalda wyskakiwały tu i tam nie tylko przy okazji premier tłumaczeń kolejnych jego książek, więc w końcu postanowiłem sprawdzić je samodzielnie. Pożeraczem jednak będąc, wybrałem „Opis nieszczęścia”, czyli nie powieść, a zbiór esejów.
Ludzka psychika jest fascynująca i pełna sprzeczności. Człowiek potrafi przetrwać najtrudniejsze z prób, a jednocześnie roztrzaskać się o drobne przeszkody. W grę wchodzi tu chemia i fizjologia, ale nie da się zaprzeczyć, że umysł bywa piękny i przerażający zarazem. Literatura od swych początków pokazuje różne obrazy szaleństwa w przejawach jego i odcieniach przeróżnych. Rzadko jednak czyni to tak osobiście jak Unica Zürn i jej Trąby jerychońskie.
Wydaje mi się, że wielu czytelników ma tę książkę. Taki tytuł, który już dawno postanowili przeczytać, ale z przeróżnych względów nie mogą się za niego zabrać. Bywa to opasła kniga, więc czas musi być odpowiedni. Bywa to powszechnie poważane dzieło, więc podchodzi się z pewną dozą ostrożności. Może ich być nawet wiele, ale przeważnie jest ta jedna, która się wyróżnia i mocniej kłuje czytelnicze sumienie. Dla mnie taką książką była Czarodziejska góra Tomasza Manna. Zawziąłem się na przeczytanie tak dawno temu, że nie pamiętam nawet powodu. Jednak dopiero teraz, za sprawą lokalnej biblioteki i niemal miesiąca czytania, mogę uznać to postanowienie za wypełnione, a Was uraczyć moimi przemyśleniami po lekturze.
Oparte na WordPress & Theme by Anders Norén