Zima, zima, zima, czyli literatura śniegiem przysypana

Przyznam zupełnie szczerze, że jestem miłośnikiem porządku… Nie, nie. Nie piszę znów o Gwiezdnych wojnach. Jestem zwolennikiem porządku w porach roku. Latem gorąc mi nie wadzi, a zimą ze mrozem się dogaduję. Dlatego też proszę się nie dziwić i nie przeklinać mnie za to, że zimą piszę o powieściach pełnych zimna, lodu i chłodu. Może zakrawa to na masochizm, gdy na zewnątrz odczuwalna temperatura waha się w okolicach -20°C.

Tym razem nie będę czynił zbyt rozwlekłych wstępów. Jak zima jest, każdy widzi. A w zasadzie to czuje, gdy dmuchnie mu w twarz wiatr o kieleckiej proweniencji.

Terror

Tu śnieg jest najbardziej świeży. Jeszcze czuję ten chłód. I strach. Horrory w formie literackiej raczej do mnie nie przemawiają. Czytam ich mało i natykam się raczej na pozycje słabe. Wyjątkiem są opowiadania Poe’go i Bierce’a. Ich groza mnie dotyka. Udało się to też powieści Dana Simmonsa, którego dzieło przeraża, pozbawia nadziei i wciąga. Spokojne tempo akcji oraz drobiazgowość autora są elementem stylu, który przekłada się na emocjonującą opowieść. Mieszane odczucia może budzić zakończenie, lecz drogę do niego warto pokonać, zwłaszcza jeśli jest się fanem powieści grozy. Przez ten śnieg warto brnąć.

Biały kieł

Tu akurat nie mogę się specjalnie rozpisać. Ta powieść przygodowa skierowana jest raczej do czytelników młodszych i sam czytałem ją będąc czytelnikiem młodszym. Szczegółów fabuły nie pamiętam wielu, ale niech za rekomendację posłuży fakt, że była to druga powieść, która przyszła na myśl i dość szybko wróciły do mnie emocje towarzyszące tamtej lekturze.

Pierwszy śnieg

Szał na skandynawskie kryminały otarł się o Qbusia, lecz go nie ogarnął. Owszem, wrażenia bardzo pozytywne miałem, ale czytałem na razie nie wiele. Pierwszy śniego to jedyna powieść Jo Nesbø, którą czytałem i to w dodatku dzięki lumpeksowi. Ale ogółem był to bardzo udany kryminał – trzymał w napięciu, zaskoczył nawet odpowiednio. A i śniego odgrywał w nim dość ciekawą rolę. Nie tylko mi się spodobała akurat ta powieść – Pierwszy śnieg ma być pierwszą hollywoodzką adaptacją przygód Harry’ego Hole’a. Nie ekscytowałbym się specjalnie, ale protagonistę ma zagrać Michael Fassbender.

Dotknięcie pustki

Tu w zasadzie można by umieścić większość literatury „górskiej”, którą dano mi było czytać. Swego czasu za sprawą rodziciela biblioteczki czytałem jej sporo, ale ta zdaje mi się najbardziej nadawać do polecenia. Może nie czuć w niej tego nieuchwytnego czegoś, co ciągnie w góry, ale na pewno czuć dojmujące zimno i niesamowitą determinację. Swego czasu książka ta wywołała duże zamieszanie i wiele osób wzięło się za moralne potępianie postępowanie Simona Yatesa, który zostawił autora na pewną śmierć. Warto przeczytać choćby po to, by ocenić jego postępowanie. A przy okazji poznać siłę determinacji i bezimienną bezwzględność gór.

Przepraszam najmocniej, jeśli kogoś przeszedł zimny dreszcz. Mam jednak nadzieję, że ciepła kawa/herbata szybko Was rozgrzeje i podzielicie się swoimi spostrzeżaniami oraz/lub poleceniami. A ode mnie na rozgrzewkę nuta zimowa, ale energii pełna.

Lustro zadrżało tak strasznie, że wypadło im z rąk na ziemię, gdzie rozprysło się na tysiące milionów, bilionów i jeszcze więcej okruchów. (…) Byli ludzie, którym taki odłamek wpadał do serca, i wtedy działo się coś okropnego: serce stawało się jak kawał lodu. [Hans Christian Andersen, Królowa śniegu]