Złodzieje rowerów i Petarda, czyli „Jesień pod muchomorem” Poli Styx

Pisanie o kontynuacjach czasem sprawia trudności. Z jednej strony można odwoływać się do poprzedniego tekstu i porównywać aspekty, ale pojawia się problem z wspominaniem o fabule bez spoilerów czy też walka z obawą o pisanie jeszcze raz tego samego. Spoilerowych strachów dawno się wyzbyłem: jeśli ktoś czyta recenzje kontynuacji, musi być na nie gotowy i tyle. Jesień pod muchomorem Poli Styx na szczęście pod tym kątem stanowi odpowiednią mieszankę podobieństw i różnic, by pisanie problemów nie powodowało.

Życie w mieście matki Nerona toczy się swoim nieśpiesznym tempie, a w Instytucie Badań Empirycznych nad Kanibalizmem nadal prężnie działa Henryka Engel. Ekscentryczna badaczka z solidną dawką samozadowolenia kontynuuje drogę na akademicko-towarzyski szczyt i by to osiągnąć planuje przejęcie władzy nad miejscowym stowarzyszeniem feministycznym. Jej spokój zakłóca jednak kradzież ulubionego roweru i poczucie, że ktoś ją śledzi (czyżby kanibale?). Berta, instytutowa sekretarka, kontynuuje opiekę nad niezbyt moralnie przygarniętym Czesiem oraz związek z przyrodę i teorie spiskowe miłującym Franzem Karlem. Jednak do gry wchodzi były właściciel psinki, nieco paranoiczny (choć nie bez kozery) dziennikarz. Kolejny mroczny plan w życie wprowadza zaś Zuzanna, której pisarska kariera stanęła w miejscu po części za sprawą niejakiego Juliana Petardy, seryjnie produkującego bestsellery.

Jesień pod muchomorem jest kontynuacją Powieści (anty)feministycznej z mięsem w tle, ale podobnie jak i ona stanowi zamkniętą całość. Powraca większość głównych postaci, ale bezpośrednio kontynuowany jest w zasadzie tylko wątek Czesia. Zmianie nie uległa forma – nadal mamy do czynienia z namnożeniem narratorów. Czytelnicy znów mogą obserwować akcję z perspektywy wielu postaci, część z których pojawia się tylko raz. Przykładem jest tu zapętlony wątek skradzionego roweru, który w zabawny sposób ukazuje przypadki rządzące ludzkimi powiązaniami, ale poza tym nie wnosi wiele. Przewija się w tle opowieści, ale pozostaje w zasadzie poza nią, przez co sprawia wrażenie niedopasowanego. Podobnie jest z wyimkami z bloga/pamiętnika Bianki. Doktorantka wybyła na badania terenowe do Afryki, a jej perypetie nie są powiązane z tym, co dzieje się w mieście matki Nerona. Odnieść można wrażenie, ze autorka po prostu nie chciała bezwzględnie porzucić postaci, która w poprzedniej książce odgrywała ważną rolę. Odrębność dwóch wspomnianych wyżej wątków jest tym bardziej widoczna, że losy pozostałych postaci przeplatają się i kulminacje swe sensowne znajdują.

Recenzję poprzedniej książki podsumowałem stwierdzeniem o zapewnieniu odpowiedniej dawki śmiechu i refleksji. Jesień pod muchomorem także sprawdza się w tym zakresie. Co prawda światek akademicki stanowi teraz jedynie przypis do fabuły, ale w zamian pod lupę wzięty zostaje wycinek branży wydawniczej. Pola Styx nadal też z przymrużeniem oka ukazuje paradoksy oraz absurdy dużego europejskiego miasta oraz jego mieszkańców (choć raczej tych ze sfer wyższych [aczkolwiek nie tych najwyższych]). „Dostaje się” dietom, modom, sztuce współczesnej i tym podobnym. Warto jednak podkreślić i powtórzyć: nie jest to złośliwość ze strony autorki, trudno tu dopatrzeć się wrogości i jadu – autorka mierzy raczej w ludzką hipokryzję i oportunizm. Wszystko to jest utrzymane w odpowiednim tomie, a satyry ostrze z wyczuciem kłuje. Mieszane odczucia budzi natomiast zakończenie wątku Zuzanny i Juliana Petardy (plan Zuzanny wypala, autor bestsellerów zostaje publicznie upokorzony ), którego moralna wątpliwość nie jest zła sama sobie, ale – znów – nie przystaje do reszty.

Jesień pod muchomorem Poli Styx to dobra kontynuacja niezłej powieści. Jest to literatura humorystyczno-obyczajowa w lekkim, satyrycznym wydaniu. Mimo drobnych niedostatków konstrukcyjno-fabularnych widoczny jest postęp w porównaniu poprzednim tomem, a lektura i tak rozrywkę zapewnia odpowiednią. Jeśli szukacie kilku godzin odprężenia wzbogaconego o odrobinę refleksji, sięgajcie śmiało.

Za udostępnienie egzemplarza do recenzji serdecznie dziękuję wydawnictwu

Choć zaproszeni na imprezę goście uchodzili za światowych i dystyngowanych, to w okolicy bufetu panowała uniwersalna darwinistyczna zasada: kto szybszy, tego talerz bogatszy. Najbrutalniej los obszedł się z pasjonatkami skomplikowanych diet. Zanim dopytały się personelu, czy aby jakaś potrawa nie zawiera mleka, zboża, czerwonych owoców czy chromu, wyboru praktycznie już nie było.