Wilcza więź i chłodny strach, czyli „W mocy wichru” Agnieszki Hałas

Po lekturze poprzedniego tomu z nieznanych mi powodów przekonany byłem, że W mocy wichru stanowi domknięcie trylogii. Jednak ma niedawna rozmowa z autorką Teatru Węży uświadomiła mi, że tom trzeci końcem cyklu wcale nie będzie. Tom czwarty jest na razie „w fazie notatek i intensywnego obmyślania”, więc teraz na spokojnie i z uwagą można przyjrzeć się temu dopiero co wydanemu. Choć na początek trzeba przymknąć oko na okładkę.

Kai-ra żywota lekkiego nie ma. Przebudzenie czarnej magii nie tylko oznacza status ściganego we wszystkich państwach Siedmiu Krain i ryzyko popadnięcia w szaleństwo, ale też bezwzględnie ściganie przez Elitę, magów srebrnych. Jedynie nielicznym udaje się wieść umiarkowany, dyskretny żywot. Lecz nawet wtedy bezpieczeństwo zapewniają alianse z potężnymi siłami ludzkości wrogimi, czyli Otchłanią. Tak też radziła sobie Marshia Lavalle, lecz zmiana podziału sił w demonicznych krainach sprowadziła na nią śmiertelne niebezpieczeństwo. Żmijka prosi o pomoc Brune Kaere, który akurat próbuje odkryć prawdę o swojej przeszłości i przy okazji wpada na trop okrutnego mordercy prostytutek. Mroki przeszłości splatają się z czernią daru, a pętle się zaciskają.

W przypadku pisania o cyklach sprawdza się pewna starosłowiańskie porzekadło: „im dalej w cykl, tym więcej drzew”. Nie da się uniknąć pewnych powtórzeń, a jednocześnie trzeba wytyczyć własną ścieżkę między pisaniem dla tych, którzy cykl już znają, a tych dopiero planujących swą przygodę z nim. Na całe szczęście w przypadku W mocy wichru wszystko ułatwiło odpowiednie natężenie pewnego ważnego czynnika: zmian. Najważniejszym przeobrażeniem jest dodanie protagonistki, znanej z poprzedniej części Anavri. Dzięki temu czytelnik zdobywa nową perspektywę na bycie czarnym magiem – młoda adeptka jest bowiem bardzo niechętna korzystaniu ze swojego daru i bardzo źle, pod kątem psychologicznym, znosi przemianę. Jest to ciekawe nie tylko samo w sobie, ale też z dlatego, że Krzyczący w ciemności od początku bytności na kartach powieści jest pogodzony ze swoim losem jako kai-ra. Nie daje mu spokoju jednak jego przeszłość. Na styku znajomości z Anavri i poszukiwania prawdy o sobie dochodzi do dalszego rozwoju postaci Brune. W tym tomie bowiem uwypuklone zostają bowiem dwie strony osobowości protagonisty, ta jasna i mroczna, niczym obie szkoły magii. Kaere jest tu bowiem jednocześnie bardziej ludzki i okrutny niż wcześniej, a upodlenie jego nałogu zostaje wyostrzony w interakcji z młodą żmijką. Ich relacje udobitniają niemal zupełną beznadziejność ich losów.

W mocy wichru to jednak nie tylko rozwój pod kątem postaci, ale i świata. W poprzednich dwóch tomach Brune czynił wypady poza fizyczne i magiczne granice Shan Vaola, ale były to wojaże krótkotrwałe. Tym razem jednak bohaterowie odwiedzają między innymi powiązane z przeszłością Krzyczącego Ri Talma i pozostające częściowo poza zasięgiem Elity Wyspy Śpiewu. Czytelnik poznaje też dużo więcej szczegółów dotyczących Otchłani – kraina demonów jest mocno podzielona, podatna na wahania władzy i zaskakująco sformalizowana w swych rozgrywkach. Przedstawieni bardziej szczegółowo zostają też mieszkańcy tej sfery i przyznać trzeba, że Agnieszka Hałas z kunsztem opisuje różnorodne, potworne kształty, które przybierają pomioty Otchłani. Zakończenie pokazuje zaś, że świat wykreowany przez autorkę ma jeszcze wiele nieodkrytych zakątków. Mimo tego, że W mocy wichru nie będzie częścią ostatnią cyklu, to i tak stanowi satysfakcjonujące zwieńczenie pierwszych trzech części. Czytelnicy otrzymują odpowiedzi na trapiące ich pytania, przeszłość Brune została w sporej mierze odkryta, a i jego demoniczne konotacje objaśnione. Jednak na koniec otwarte zostają nowe wrota fabularne, a na swą kontynuację czekają losy obu głównych bohaterów. Niczego nie da się też zarzucić prowadzeniu fabuły – akcja posuwa się do przodu w odpowiednim tempie, a spokojniejsze momenty wykorzystywane są na budowanie relacji. Pojawienie się Anavri oznacza nie bowiem nie tylko nową perspektywę, ale też poprawia stosunek dialogów do monologów.

Zdjęcie: Adam Rotter

Jeśli komuś podobały się poprzednie części cyklu, to W mocy wichru na pewno ich nie zawiedzie. Pozostali zaś powinni pędzić po Dwie karty, gdyż to jeden z najlepszych polskich cykli fantasy. Ta część rozwija świat przedstawiony, ukazuje przeszłość Brune i poprzez wprowadzenie Anavri poszerza perspektywę na czarną magię. Teraz pozostaje tylko trzymać kciuki za pomyślne pisarskie wiatry i ukończenie tomu czwartego.

Dziękuję wydawnictwu Rebis za egzemplarz do recenzji

Gdy znajdziesz się w mocy wichru, pamiętaj, że masz skrzydła.