Pisarze to mają kota

Wpis ten odkryje przed Wami mroczą prawdę. Zbierając pomysły i inspiracje do kolejnego wpisu, wpadłem na trop niesamowitej afery. Z początku wydało mi się to niemożliwe, nieprawdopodobne, niedorzeczne wręcz. Lecz im więcej szukam, im głębiej drążę, tym więcej dowodów się pojawia. Może wstrząśnie to Waszym światopoglądem, może zwątpicie we wszystko, może przygniecie Was weltschmerz. Nie wiem. Wiem, że ja nigdy już nie będę tym samym Pożeraczem. Nie mogę Was jednak trzymać w nieświadomości. Nie darowałbym sobie.

Okrutna prawda jest powiem taka, że…

… żeby być pisarzem, trzeba mieć kota.

◊◊◊

Piszę tyle, dlatego że kot siada mi na nogach. Kotka miauczy, więc nie chce mi się wstawać. Uspakaja mnie dużo lepiej niż mój mąż. [Joyce Carol Oates]

◊◊◊

Jeśli chcesz pisać powieści psychologiczne i pisać o ludziach, najlepiej byś sprawił sobie parę kotów [Aldous Huxley]

◊◊◊

Czasem brakowało mi kogoś kto, tak jak ja, nie dostosował się wraz z wiekiem i trudno mi było kogoś takiego odnaleźć; dość szybko odkryłem jednak koty, u których byłem w stanie wyobrazić sobie podobny stan, oraz książki, który zdarzał się on często [Julio Cortazar]

◊◊◊

Nadal nie wierzycie? Niedowiarki! Żyjcie dalej w nieświadomości. Jedno jest jednak pewne – żeby tworzyć wielkie dzieła trzeba mieć kota! Quod erat demonstrandum.

– Chciałem powiedzieć (…) że na tym świecie jest chyba coś, dla czego warto żyć.
Śmierć zastanowił się przez chwilę.
KOTY, stwierdził w końcu. KOTY SĄ MIŁE.

[Terry Pratchett, Czarodzicielstwo]