Ja sobie wędruję gdzieś po tatrzańskich szlakach, nosząc na plecach młodszego potomka, a Was zachęcam do lektury drugiej części wywiadu. Tym razem dowiaduję się arcyciekawych rzeczy o mym rodzinnym mieście i podejmuję czytelnicze wyzwanie. A do tego sporo o planach wydawniczych Solarisu i o trudnych początkach czytelniczych i pisarskich.
Mało jest osób, które zrobiły tyle dla polskich czytelników fantastycznych, co mój dzisiejszy interlokutor. Wydobył z zapomnienia polskich klasyków science fiction. Podobnież uczynił z wielkimi niedostępnymi spoza polskich granic. Organizuje w przepięknym miejscu jedyny w swoim rodzaju festiwal. Redaguje, edukuje, wydaje i nieustannie działa w fandomie. Wojciech Sedeńko to po prostu jeden z filarów nadwiślańskiego czytelnictwa fantastycznego. A mi, maleńkiemu, udało się namówić go na rozmowę.
Zdradzę Wam pewną mroczną tajemnicę – bezpośredni protoplasta Pożeracza jest taternikiem. Jako wyrodny i krnąbrny, bardzo przesadnie rzecz ujmując, potomek z początku nie zbytnie mnie ciągnęło do wspinania i podobnych. Bardzo lubiłem namiotowe wyjazdy i eskapady, ale raczej szwendałem się własnymi ścieżkami. Dopiero po pewnym czasie mi przeszło, a jeszcze nieco później sięgnąłem po książki o tematyce górskiej zgromadzone przez rodziciela.
Mam wrażenie, że Tadeusz Boy-Żeleński jest jednym z tych autorów, o których uczy się nieco w szkole (kiedyś w liceum, aktualnie nie wiem) i może nawet niektórzy coś czytają, ale potem zostaje w dużej mierze zapomniany. Może gdzieś w facebookowym bąbelku złapie się jakiś trafny cytat, lecz na tym się kończy. Przyznam bez bicia, że tak było i w moim przypadku. Lektura Mitów i zgrzytów zrodziła zaś we mnie przekonanie, że Boya, a tak w zasadzie to jego publicystykę, czytać powinien każdy.
Oparte na WordPress & Theme by Anders Norén